Amiga 500'üme kısa bir saygı duruşu

Küçük yaşta mutluluk duygusunu zihnimize kazırken onu tattıran kişiler ve nesnelerle birlikte işliyoruz. Eşyalar zamanla işlevini yitirse bile, körpe beynimize beraber kazındıkları duygularla birlikte anılıyorlar.

Hayatta mutluluğu ve tatmini geçmişte aramayı bırakmak ve nostalji hastalığından kurtulmak adına nihayet sattım bu canavarı birkaç ay önce. Gelgelelim, ne zaman mutsuz veya keyifsiz hissetsem kendimi Ekşi Sözlük’teki Amiga 500 başlığında bulmaya devam ediyorum, o da ayrı mesele.

Çok küçük yaşta mutluluk duygusunu zihnimize kazırken onu tattıran kişiler ve nesnelerle birlikte işliyoruz. O nesneler zamanla işlevini yitirse, insanlar hayatımızdan çıksa bile, körpe beyinlerimize beraber kazındıkları duygularla birlikte anılıyorlar. Ve biz ne zaman o artık erişilemez olan çocuksu heyecana ve mutluluğa özlem duysak, bu duyguları cisimleştiren nesnelere yöneliyoruz.

Bu durum şüphesiz eski nesiller için de böyleydi ama onların durumu bizimkinden biraz farklıydı; çünkü yıllar öncesinden kalan bir gözlük, bir enstruman veya bir daktilo kendi işlevini sürdürmeye devam ediyordu. Bu işlevsellik de nesnelerin duygusal anlamını korumaya önemli ölçüde yardımcı oluyordu.

Gelgelelim, teknolojinin baş döndürücü bir hızda değişmesi ve daha alınalı 25 sene olmuş bir makinenin güncel olarak hiçbir işlevinin kalmamış olması, onun bir zamanlar yaşatmış olduğu duygulara tekrar erişme çabasının iyice temelsizleşmesine ve boşluğa düşmesine sebep oluyor.

İnsan beyhude bir çaba içine girdiğini aklıyla anlıyor, ama duyguları bunu içselleştiremiyor. Adeta ölen bir yakınını düzenli aralıklarla anmak gibi, onunla özdeşleşmiş hisleri anmayı sürdürüyor ama onun aslında ölü olduğunu da biliyor.

Kısacası, o krem rengi devasa kasaya bakmak hâlâ haz veriyor, ama bu durum onu günlük hayatın bir parçası yapmaya yetmiyor. Ve insanın hayatını yaşarken geçmişe takılıp kalmaması, melankolinin ve nostaljinin esiri olmaması için vakti gelince veda etmeyi bilmesi gerekiyor.

O zaman, Orçun Kunek usulü bitireyim bu veda yazısını: “Makineye bağlı bir hastanın fişini çeker gibi vedalaştım seninle usulca bir akşamüstü…”